به نام خدا

گزیده‌ای در تاریخ قوم لر و تاريخ ايل طيّبي

و طايفه ي تاج‌الدين طيّب

و تاريخچه‌ي شاخه ای از تيره‌ي پيرحسيني(پيرسيني)

(نویسنده: امین عباسی‌زاده)

                                                        * ویرایش و توضیحات و تنظیم متن:

                                                                محمود طیّب

◄امین عباسی‌زادههستم. فرزند مرحوم کربلایی مختار. در تاریخ 15 اردیبهشت 1359 در شهر سوق به دنیا آمدم.

پدرماز طایفه‌یتاج‌الدّين طيّب و مادرم از طایفه ی خواجه(در سوق) می باشد.

هم‌اکنون مدت سه سال است که در شرکت نفت فلات قاره مشغول به کار می‌باشم و ضمنِ کار، در حال ادامه‌ی تحصیل در دانشگاه در رشته ی حقوق هستم.

بهمنظور علاقه به موضوع گذشته ی آبا و اجدادی ام اقدام به تحقیق، تهیه و تنظیم شجره‌نامه و زندگی‌نامه ی گدشتگان خود کرده ام و امید است که اینگونه تلاش‌ها، روزنه ی امیدی به دانسته‌های‌مان از تاریحچه ی طایفه و بزرگان‌مان بگشاید.

همچنینپیشاپیش از کسانی که در جمع‌آوری این مطالب مرا یاری نمدند کمال سپاسگزاری را می نمایم.

***

مقدمه:

◄برخي از مورخان سدة هشتم نوشته اند كه لرستان كه شامل مناطق لرنشين در رشته‌كوه‌هاي زاگرس است در سال 300 هجري در دست دو برادر به نام‌هاي منصور و بَدر قرار گرفت كه در اين ميان نيمي‌در اختيار برادر كوچكتر يعني منصور قرار داشت و به همين جهت آن منطقه را لر كوچك ناميدند و نيمي‌ديگر زير نظر برادر بزرگتر كه بَدر نام داشت اداره مي‌شد و از اين رو لر بزرگ نام گرفت.

لر بزرگ شامل استان چهار محال و بختياري كهگيلويه و بوير احمد و شولستان ممسني (يعني همان نورآباد ممسني) در استان فارس؛ و لر كوچك يا همان لر فيلي شامل استان‌هاي لرستان (خرم آباد) و استان ايلام و نيمي‌از استان همدان مي‌باشد.

شاخه‌ی رود دز از حوالي بروجرد تا شهر دزفول طلايه(مرز) تقسيم مراتع بين دو برادر يعني همان بَدر و منصور مي‌باشد كه بر اثر گسترش نسل و تصرف مراتع براي گوسفندان و ادامه زندگي و امرار معاش، لرستان را به دو منطقه لرستان غربي و لرستان شرقي بین فرزندان خود تقسيم نمودند.

* نمودار مربوط به تقسيمات لرستان از سال 300 هجري تا امروز.

ناگفته نماند كه در سالهاي بعد و قبل از 1300 بيشتر لُر زبانان به خاطر چراگاه‌هاي تازه و به نوعي بعد از انقلاب به دلایل شغلی به اکثر استان‌هاي كشور مهاجرت كردند و استان‌هايي كه اكنون لر زبانان زيادي(خارج از کهگیلویه و بویر احمد) در آن‌جا سكونت گزيدند و به زندگي روزمره‌ی خود مشغول مي‌باشند شامل استان‌هاي(به‌ترتیب الفبا) اصفهان، ایلام، بوشهر، تهران، خراسان، خوزستان، فارس، مركزي، همدان و... مي‌باشد.

تاريخ افسانه‌اي ايلات ليراوي (طيّبي، بهمئي، يوسفي، خدري «شيرعلي»)

◄دكتر نادر افشار، افسانه پيدايش ايلات ليراوي را چنين نقل مي‌كند:

در گذشته‌هاي خيلي دور و در اوايل زمستان يكي از سال‌ها يكي از رؤساي طايفه‌ی بختياري بر سر رياست طايفه با رقيبان خود نزاع [می‌کند] و با تعرض و قهر، طايفه و سرزمين اجدادي خويش را ترك گفته، از طريق كوه غارون، گندم كار، ده دز، بارز و كيزوك به محلي كه اكنون «تنگ ليراو» ناميده مي‌شود مي‌آيد.

در اين وقت، عشايري كه در ليراو، ييلاق داشتند(: لیراوی‌ها) منطقه را ترك كرده و به قشلاق رفته بودند و بذر بهاره و سياه چادرهاي تابستاني خود را در اشكفت(غار)هاي منطقه‌ی ليراو پنهان نمودند.

مرد بختياري كه به واسطه‌ی شروع سرما و آغاز بارندگي و برف، قادر به ادامه‌ی مسافرت نبود به اشكفت‌ها پناه مي‌برد و در روزهايي كه هوا خوب است براي تهيه‌ی قوت، با تير و كمان و سلاح‌هایی که در دست داشت به شكار مي‌رود و با گوشت شكار و بذر موجود در اشكفت‌ها سد جوع(رفع گرسنگی) مي‌كند و به تدريج كه لباس‌هايش فرسوده مي‌شود از سياه چادرها و پوست شكار جهت پوشاك استفاده مي‌نمايد.

بهار سال ديگر عشاير به محل سكونت تابستاني خود بر مي‌گردند و در آن‌جا مردي را مي‌بينند ژولیده، با ريش و موهاي بلند و لباس عجيب.

در ابتدا همه از او ترسیده و می‌گریزند، ولي مرد بختياري آن‌ها را صدا مي‌زند و مي‌گويد نترسيد من هم مثل شما آدم هستم. عشاير از شنيدن زبان خود از دهان آن مرد با هیبت یک هيولا خوشحال مي‌شوند و به او نزديك شده و شروع به صحبت مي‌كنند و وقتي سرگذشت خود را براي آنان توضيح مي‌دهد او را به نزد ریيس خود كه به او امير مي‌گفتند مي‌برند.

مرد بختياري كه خود را «بايوجمان» مي‌نامد سرگذشت خود را براي امير بازگو مي‌كند و نوكري وي را مي‌پذيرد. چندين سال از اين واقعه مي‌گذرد و امير، شيفته‌ی درستي و صداقت بايوجمان مي‌گردد و خواهر خود را ـ كه از يك پا لنگ بود ـ به همسری او در می‌آورد. از اين ازدواج پسري به دنيا مي‌آيد كه نام او را ليراو مي‌گذراند.(كه امروزه تنگ ليراو را به همان نام مي‌خوانند.)

ليراو در همان سنين كودكي همه‌ی فنون رزم‌آوري و جوانمردي را فرا مي‌گيرد و جواني مي‌شود آراسته و شجاع. امير دختر خود را به ليراو مي‌دهد.

لیراو اسم منطقه اجدادي بايوجمان در منطقه‌ی چهار محال و بختياري است و به همين خاطر نام پسرش را ليراو گذاشت. از ازدواج دختر دايي و پسر عمه كه همان دختر امير با ليراو بود پسري به نام عالي به دنيا آمد.

عالي نيز بزرگ مي‌شود و ازدواج مي‌كند و از ازدواج او چهار پسر به دنيا مي‌آيد به نامهاي (طيّب، بهمن، يوسف، خدر«یا: شيرعلي»). وقتي پسرها بزرگ مي‌شوند، عالي سرزمين خود را بين آن‌ها تقسيم مي‌كند. به طيّب منطقه‌ی امروزي طيّبي ـ كه خود شامل طيّبي گرمسيري و طيّبي سردسيري است ـ را مي‌دهد و به بهمن منطقه‌ی امروزي بهمئي را كه خود شامل بهمئي گرمسير و بهمئي سردسير مي‌باشد مي‌دهد و به يوسف كه به علت درگيري‌هاي درون‌طایفه‌ایِ اين ايل متواري شد و به مناطق ديگر كوچ كردند مناطقی از جمله برم الوان را مي‌دهد و به خدر كه بيشتر به مناطق ديلم و گناوه كوچ مي‌كرد مناطق دیلم،گناوه و بوشهر را می‌دهد. در حال حاضر فرزندان او در مناطق گناوه و ديلم تا بوشهر به خدري معروفند.

به‌دلیل اينكه در مناطق كوهستاني در زمستان، ايلات ليراوي به سختي روزگار مي‌گذراندند و احشام آن‌ها به علوفه‌هاي تازه نياز داشت و در مناطق گرمسيريِ ديلم و گناوه در فصل زمستان، علوفه‌ها زودتر سبز مي‌شد و احشام آن‌ها از آن علوفه استفاده مي‌كردند در فصل زمستان به اين منطقه كوچیده و در فصل تابستان كه مناطق كوهستاني تنگ ليراو هوا سرد بود و علوفه‌هاي تازه داشت به اين منطقه كوچ مي‌كردند ولي فرزندان خدر براي هميشه در مناطق ليراوي‌دشت (كه شامل شهرستان ديلم و گناوه امروزي مي‌باشد) سکنی گزيدند و با توجه به زندگي شهرنشيني در همانجا (ديلم و گناوه) ماندگار شدند. امروزه ايلات ليراوي را به دو بخش تقسيم مي‌كنند كه شامل ايلات ليرواي‌دشت و ايلات ليرواي‌كوه مي‌باشد.

ايلات ليراوي‌دشت و ايلات ليراوي‌كوه (طبق نوشته‌ي دكتر نادر افشار) همه از يك پدرند و همه فرزندان بايوجمان بختياري مي‌باشند که به خاطر امرار معاش و گستردگي چراگاه‌ها براي احشام خود اين مناطق را بين خود و برادران خود تقسيم كردند. دهستان ليراوي‌دشت كه امروزه مركز آن بندر ديلم است محل سكونت ليراوي‌ها (كه خود شاخه اي از قوم لر است) مي‌باشد. اين قبيله كه از نسل بايوجمان مي‌باشند در زمان‌هاي قديم در همين منطقه به سر مي‌بردند و به ليراوي‌دشت معروفند.

دهستان ليراوي‌دشت از ديرباز پاره اي از سرزمين كهگيلويه بوده و در گذشته‌ي نه چندان دور آن را ضميمه‌ي خاك بوشهر كردند.

***

 ايل بزرگ طیبي: این ايل كه نام خود را از طيّب فرزند عالي گرفته است، به دو قسمت تبديل شده است كه شامل طيّبي گرمسيري و طيّبي سردسيري است. ايل طیبي شامل مناطقي چون قلعه‌رئيسي، جاورده، سوق، لنده و منطقه‌ی روتلخي می‌باشد که بيشتر آن‌ها در منطقه‌ی بهبهان سكونت گزيدند و اكثريت آن‌ها براي امرار معاش به منطقه‌ي برازجان و بوشهر مهاجرت نموده و عده‌ي زيادي هم در زمان كريم‌خان زند متواري و در مناطق اطراف شيراز و دیگر مناطق استان فارس ساکن شده و در مناطق مذکور به زندگي روزمره‌ی خود مشغولند.

ايل بزرگ طيّبي از طوايف بزرگي تشکیل شده است كه از بزرگترين طوايف آن طايفه‌ی تاج‌الدين طيّب، عالي طيّب، ناصر طيّب (روتلخي، گيوه چرمي‌، تاملكي) و طايفه‌ی کرائي را می‌توان نام برد و ديگر طوايف آن مانند تا ويسي، تا رضايي، تا محبعلي، تا حسين‌شاهي (تا سي‌شهي) سل/ سليمان شهرويي، دزكي، اولاد، غندي، تا مرادي طيّبي، قنبري، تا محمودي، اسماعيلي، خواجه، بصره اي و ديگر طوايف، زير مجموعه‌ي آن‌ها مي‌باشد كه هر كدام در مناطق جغرافيايي خود زندگي مي‌كنند.

سادات رضا توفيق كه منتسب به امامزاده سيد محمود مي‌باشند، مادرشان از ايل طيّبي و از طايفه‌ی غندي مي‌باشد و خواهرزاده‌هاي آن‌ها و از نظر جغرافيايي جزء ايل طيّبي محسوب مي‌شوند و آن‌ها را سادات ايل طيّبي مي‌خوانند كه عبارتند از:

سادات احمدي، اسماعيلي، عَلايي، اَواسي و خدري (گِردلي). همچنین سادات پاپي كه خود را اصالتاً از سادات پاپي خرم آباد مي‌دانند هم از زمان‌هاي قديم تاكنون در اين منطقه مي‌باشند و با ايل طيّبي وصلت‌هاي زيادي كردند.

ايل بزرگ بهمئي: اين ايل يكي از ايلات ليراوي مي‌باشد و از نام بهمن فرزند عالي نام خود را گرفته است. ايل بهمئي شامل دو بخش بهمئيِ سردسير و بهمئيِ گرمسير است كه مناطق ديشموك، مُمبي تا مرز لردگان و بختياري و ليكك و رامهرمزِ اهواز جزء مناطق جغرافيايي اين ايل مي‌باشد.

ايل يوسفي: اين ايل قبلاً ايل مستقل و جزء ايلات ليراوي‌كوه محسوب مي‌شد و در فارسنامه‌ی ناصري آمده است:

 ايل يوسفي تا سال 1256 هـ.ق نزديك به 700 خانوار بوده و از آن سال به بعد به نقاط مختلف پراكنده شدند كه فعلاً تعداد 70 خانوار آن‌ها در برم اَلوان، ناحيه رِوِن و تنگ صولك و تنگ ماغر زندگي مي‌كنند و تعدادي هم در روستاي مامه(: عمّه) زينبِ امير المومنين و مناطق ديگر مي‌باشند.

ايل خدري: از قديم‌الايام جدّ آن‌ها خدر(شيرعلي) مناطقِ گرمسيري ديلم و گناوه را براي خود و نسل و فرزندانش اختيار كرده و مركز آن شهرستان ديلم مي‌باشد و بيشتر آن‌ها در روستاهاي اطراف شهرستان گناوه به زندگي روزمره‌ی خود مشغولند و اكثريت آن‌ها به شهرت خدري معروفند.

طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب: اين طايفه كه نام خود را از تاج‌الدّين فرزند طيّب گرفته است يكي از بزرگترين طوايف ايل طيّبي محسوب مي‌شود كه محل سكونتشان در گذشته‌هاي نه چندان دور، در منطقه‌ی امروزي چاروسا، الگن، المور، پاتاوه، دشت آزادي، قلعه گراب، قلعه‌رییسي، جاورده و قلعه جلو بوده و سردسيرشان هم مناطق سبزمير، آجم، بيد يونس، رود ريش، چربيون و زيرگت بوده است كه به علت نزاع ودرگيري‌های خونین اين طايفه با خوانین وقت اين طايفه از آن مناطق کوچ نموده و هر تيره از اين طايفه به مكان‌هاي ديگر از قبيل آب بهاره، موگر، آبلش در شهر تشان، گراب، حسين آباد، سوق، لنده، كل شور، تنگ برد سفيد ، آب مو، دره بنگ، دره زنگ، شيتاب گور آبادي، اشكفت دراز، اشكفت قلم، زير زندان، سم يك و مناطق بسيار ديگري كه نمي‌توان نام همه آن‌ها را قيد كرد مهاجرت نمودند.

◄تيره‌هاي طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب

تيره‌هاي طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب عبارتند از:

 1- تيره‌ي پيرمحمدي

 2- تيره‌ي پيرحسيني (پيرسيني)

 3- تيره‌ي محمودشاهي (تا ممشه اي)

 4ـ تيره‌ي تا خانقلي

 5ـ تا فشنگي

 6ـ تيره‌ي رئيسي

(که چند مورداخیر، زیر مجموعهی تيره پيرمحمدي و یا منتسب مي‌باشند.)[*توضیح داخل پرانتز از محمود طیّب]

◄توضيح كوتاه بعضي از تيره‌هاي طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب

1- تيره‌ی پيرمحمدي: اين تيره كه بيشتر از نسل ‌کی‌ميرزا حسین و از اولاد قلي، علي ويس، خليل، علي‌خان و ديگر افرادي كه نام آن‌ها قيد نشده است و محل زندگيشان در دره زنگ، دره بنگ، موگر، گور آبادي، كل شور، رُچ، زير زندان، سم يك، سرآسياب و تشان و آبلش مي‌باشد و بيشتر آن‌ها در منطقه‌ی بهبهان و روستاهاي اطراف بهبهان زندگي مي‌كنند.

2- تيره‌ی محمود شاهي(تاممشه اي): از شش اولاد به نام اردشيري، محمد علي، علي خان، شهبازي، حسين و راه علي مي‌باشند و محل سكونتشان شيتاب(شیتوپ)، لنده، سرتنگ و كِنده مي‌باشد.

3- تيره‌ی پيرحسينی (پيرسيني): اين تيره كه به اولاد ملا يونس معروف است از چند تش هاي زير تشکیل شده است:

ملاقشمشه، ملا شهسوار، علي داد، اسماعيل، ملا علي نقي، ملا رمضان، علي مردان، ملا محمد، ميري خان، مل محمد و عليشاه.

محل سكونت تش هاي نام برده، تنگ برد سفيد، تشان، لنده، سوق، كردستان بهبهان، حسين آباد، گراب در بهبهان، الگن، كل شور، روستاي عليمرداني، شیتاب(شيتوپ)، روستاي خليفه اي و مناطق ديگر می‌باشد.

شجره نامه ی

پدران شاخه ای از تيره‌ي پيرحسيني(پيرسيني)

*لینک دانلود شجره نامه:

http://axgig.com/images/98066988287433513657.jpg

◄ نمونه ای از پراکندگی‌هايِ

تیره ي پیرحسینی(پیرسینی) در مناطق مختلف

 طيّب‌لو‌ها و خانواده‌هايي كه به طيّب‌لو در تيره‌ی دره‌شوري ايل قشقايي معروفند از تيره پيرحسينی (پيرسيني) مي‌باشند كه در زمان كريم‌خان زند به واسطه‌ی فاميلي كه با طايفه‌ی كرائي داشتند همراه با طايفه‌ی كرائي متواري گشتند و هم‌اكنون در ايل قشقايي استان فارس زندگي مي‌كنند و قشلاق آن‌ها بيضای فارس، ماهور ميلاتي و ييلاق‌شان اردكان (سپيدان) و پشت بند خنج مي‌باشد.

حدود يك سوم از تيره‌ پيرحسيني (پيرسيني) شناخته شده نيستند و اكثر آن‌ها به صورت چند خانوار در بين طوايف طيّبي زندگي مي‌كنند كه هنوز كسي موفق به جمع آوري تعداد آن‌ها نشده است.

تيره‌ي پيرحسيني (پيرسيني) بيشتر از بقيه‌ي تيره‌هاي طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب به طور پراكنده و تش‌تش در ميان طوايف طيّبي گرمسير و حومه‌ی بهبهان پراكنده هستند.

طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب بعداز نزاع و درگیری‌های خونین با خوانین وقت، به منطقه‌ي آبلش و منطقه‌ي گراب در حومه‌ي شهرستان بهبهان و در شهر تشان امروزي مهاجرت كردند.

طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب (تاش طيّبي) تا حدود سال‌هاي 1200ه.ق در منطقه‌ي طيّبي سردسير زندگي مي‌كردند و منطقه جاورده، الگن، المور، قلعه گراب متعلق به گرمسيرشان و منطقه سبز مير (سوز مير)، آجم و رود ريش هم منطقه سردسيرشان بود كه بااختلاف با كلانتران وقت، طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب از آن مكان کوچ نمود.

طايفه‌ي تا مرادي طيّبي نیز كه در منطقه‌ي بلويري و زير کل و جاورده در همسايگي طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب بودند و نسبت فاميلي نزديكي با طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب داشتند هم در درگیری با خوانين وقت به كمك طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب آمدند. طايفه‌ي تاج‌الدّين طیّب از آن مناطق متواري و به منطقه‌ي آبلش و گراب در منطقه‌ي حومه‌ي بهبهان رفتند تا پس از گذشت چندين سال بين ايل دشمن‌زيادي و ايل طيّبي سردسير اختلاف افتاد و رستم‌خان،‌ خان دشمن زيادي، فتح‌اله‌خان طيّبي ـ‌كلانتر وقت طيّبي سردسير ـ‌ را به قتل رساند و ايل طيّبي به قلعه‌ي كلات مركز ايل دشمن زيادي حمله كرده در دو مرحله نتوانستند كاري از پیش ببرند. درنتيجه به فكر كمك گرفتن از طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب افتادند كه محليان شعري در اين مورد سرودند :

غشن فتح اله‌خان دلاك و درويش                    مي ‌نبي چار تاش‌طيب پا بنه وا پيش

(برگردان پارسي: سپاه و نيروهاي فتح‌اله‌خان همگي كيسه‌كش و افراد به دردنخوري هستند.

  مگر چهارتا [مرد] تاج‌ا‌لدين طيّبي نبود كه پا پيش بگذارد [به دفاع از طيّبي‌ها]؟)

ايل طيّبي نزد طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب رفتند و با دادن وعده‌های فراوان و پيمان صلح با آن‌ها، از آنان كمك خواستند. طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب نیز پذيرفتند و همراه با ايل طيّبي به جنگ با ايل دشمن‌زيادي رفتند و در يك نوبت حمله به قلعه‌ي كلات، رستم‌خان كلانتر دشمن‌زيادي را اسیر و دست بسته به منطقه‌ي لنده ـ مركز بخش ثلاث ـ آوردند.

 بعد از آن، ايل طيّبي از طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب خواستند تا خواسته‌شان را به آن‌ها بگويد و طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب هم منطقه‌ شيتاب در دامنه‌‌ي كوه سفيد لنده و منطقه‌ي موگر را از آن‌ها خواستند و خوانين وقت هم طبق خواسته‌ي آن‌ها آن مناطق را به آن‌ها دادند و از آن تاريخ به بعد طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب به منطقه‌ي كهگيلويه آمدند.

از جمله افرادی كه سردستگي طايفه‌ي تاج‌الدين را در ماجرای حمله به قلعه کلات برعهده داشتند وبسیارنامور بودند، كي‌‌ميرزا حسين (معروف به ميرزاحسين سبيل‌پلنگي) و علي‌ويس و علي‌حسين و ملاقشمشه بودند.

در پايان برای تمام بزرگان و اجداد و کسانی که برای بزرگی و شرف ایل طیبی ـ خصوصاً طایفه‌ي تاج الدّین طیّب کوشش نموده اند ـ از خداوند بزرگ طلب رحمت و مغفرت می‌نمایم. و از آقاي محمود طيّب برای اهتمام و تلاش در راستای اتصال تیره‌های مختلف طایفه بزرگ تاج‌الدّین طیّب و ایجاد بستری برای مراودات و تعاملات بیشتر تشكر و قدرداني مینمایم.

معرفي چند تن از بزرگان تیره ي پیرحسینی(پیرسینی)

ملاشهباز: ملاشهباز جدّ بزرگ (كه نام او را در شجره‌نامه نوشتيم) بعد از اينكه طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب با خوانين وقت درگیر شدند او را در لنده به گروگان گرفته و گفتند:

تا بزرگان طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب خود را به كلانتران و خوانين معرفي نكنند ما ملاشهباز را آزاد نمي‌كنيم. وقتي آن‌ها ديدند که بزرگان طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب خود را معرفي نمي‌كنند، چشمان ملا شهباز را با چاقويي به نام چاقوي راجزي از حدقه در آوردند و او را كور كردند.

 ملاكبوتر(ملا كموتر):[مرحوم] ملاكبوتر از بزرگان طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب در منطقه‌ی لنده بود و او از نسل ملاشهباز، از بزرگان تيره‌ی پيرسيني از طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب بود. جد پدري‌ ملاكبوتر بعد از کوچ طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب به لنده آمدند.

ملاكبوتر در لنده مغازه‌دار بود و وسايل محلي ازقبيل روغن محلي و پشم و كشك و وسايل محلي ديگر را خريداري مي‌كرد و به منطقه‌ي شهرضا جهت داد و ستد مي‌برد. به طوري كه بزرگان مي‌گويند ملاكموتر مال و مکنت و حشم زيادي داشت و انسان بزرگ‌منش و خيّري بود كه در آن زمان هر كس در لنده وفات مي‌نمود (حتي خوانين را هم) كفن مي‌داد و در منطقه‌ي طيّبي كودكان بي‌سرپرست زيادي را تحت تكفل خود قرار داده بود.

 همچنین قباله‌ي دو دانگ از زمين‌هاي الگن نزد او بود که بعد از فوت ايشان، آن قباله نزد پسرش حاج موري در لنده نگهداری می‌شد تا اینکه در سال‌هاي قبل از انقلاب كي‌محمود فتحي فرزند عليمرادخان طيّبي؛ و مشهدي يدالله پاسدار از طايفه‌ي تا محبعلي الگن به نزد حاج موري آمده و با وساطت بزرگان لنده آن قباله را از حاج موري گرفته و با خود بردند و زمين‌هايي كه در قباله بود را به تصرف خود درآوردند.

 مشهدي صفرقلي عباسي‌زاده فرزند كي‌عباس از طايفه‌ي تاج‌الدّين طیّب تا قبل از سال 1330 در منطقه‌ي لنده در کنار فامیل و عموزاده‌هاي خود زندگي مي‌كرد تا اينكه در سال 1330 بين كلانتران لنده و مردم منطقه‌ی طيّبي گرمسير بر سر اينكه عده‌اي طرف‌دار دكتر مصدق بودند و عده‌اي طرفدار شاه اختلاف افتاد و اسكندرخان پورمحمدي و طرفداران او كه هوادار دكتر مصدق بودند به سوق آمده و محمدحسين‌خان ضرغامي‌كه هواخواه شاه بود با طرفدارانش در لنده ماندگار شدند.

                                          *دانلود عکس:

      (http://axgig.com/images/82982741741889513965.jpg)

مشهدي صفرقلي عباسي‌زاده هم از آن تاريخ به حمایت از دکتر مصدق و به همراه اسكندرخان پورمحمدي لنده را ترك و به سوق آمدند كه فرزندان او هم اكنون در سوق به عباسي‌زاده شهرت دارند و در آن محل يعني سوق روزگار مي‌گذرانند.

محليان در سوق براي او شعري سرودند:

ملـــــك ســــوق سي ســـه نفـــر             صـــــفر، ظــــفر، كــاي مظـــــفر

دايش بي خيريه، بوش کای عباسه              اومدنش من ده سوق نه بی خواصه

(برگردان پارسي: بيت اول: ملک و سرزمين سوق براي سه نفر باشد: صفرقلي عباسي‌زاده،‌  شیخ ظــــفر آبادیان(شیخ دودرایی) و کی مظفر محمدی(از خوانین.)

                    بيت دوم: مادرش بي‌بي خيري است، پدرش كي‌عباس است. آمدن او به روستاي

سوق بي‌فايده نخواهد بود.

شجره نامه ی تش ملاشهسوار

از تیره ی پیرسینی

برای دانلود شجره نامه در اندازه ی بزرگ، روی لینک زیر کلیک کنید:

(http://axgig.com/images/18463534828432183844.jpg)

  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

◄ گزیده ی منابع ومأخذ:

ـ فارسنامه ی ناصری، میرزاحسن فسایی.

ـ شناسنامه ایلات و طوایف کهگیلویه؛ یعقوب غفاری.

ـ عشایر مرکزی ایران؛ دکتر جواد صفی‌نژاد.

ـ قیام خونین1316 بهمئی، ماندنی رگبارمقدم.

ـ تاریخ فسانه ای ایلات لیرای،(طیبی، بهمئی، یوسفی، خدری: شیرعلی) دکتر نادر افشار.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

توضیح تکمیلی نويسنده و شرح حال كوتاه

اينجانب امين عباسي‌زاده فرزند مرحوم كربلايي مختار عباسي‌زاده از طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب تيره‌ی پیرحسینی(پيرسيني) به خاطر بيشتر شدن معلومات و با توجه به علاقه زياد و احترام زيادي كه براي نياكان و اجداد خود قائل مي‌باشم و براي شناخت بهتر اصل و نسب خود تصميم گرفتم كه حتماً به منطقه‌ی سبز مير (یا «سوزمير»: مکانی در طیبی سردسیر، بخش قلعه‌رییسی، لنده، دیشموک) بروم و آن مناطق زيبا و را از نزديك تماشا كنم تا اينكه در تاريخ 07/02/1389 به منطقه‌ي سبزمير رفته و از طريق ديشموك، تنگ ليراو، مورخاني، برفكون، دلي كما، و بعد از آن مله‌ی اُشترون و مله‌ی هلدون به منطقه‌ی سبز مير رسيدم.

منطقه‌ي سبز مير يكي از بهترين مناطق سردسيري كشور مي‌باشد كه در وسط آن يك قلعه‌ی سنگي قرار دارد كه مثل كوهي بلند است و محليان مي‌گفتند كه در فصل تابستان مردم به اين مكان مي‌آمدند. اين قلعه‌ی طبيعي متعلق به خان آن منطقه بود و در نزديك بيد يونس كه معروف به بيدهاي ملا يونس بزرگ است قرار دارد.

منطقه‌ی بيد يونس در يك سراشيبي در زير كوه بزرگ سبزمير قرار دارد كه يك چشمه‌ی بزرگ با آب فراوان از آن بيرون مي‌آيد و بيدهاي ملا يونس هنوز بر سر آن چشمه‌ي سرسبز مي‌باشند كه در حال حاضر آن منطقه به سادات گردلي (خدري) تعلق دارد و درختان و باغ‌های سرسبز متعددی در آن منطقه به چشم مي‌خورَد.

بعد از رفتن به منطقه‌ی سبزمیر، شب را در همان‌جا گذراندم كه با توجه به اينكه وسايل گرم‌كننده هم به اندازه‌ی كافي داشتيم تا صبح از شدت سرما نخوابيدم. شب در چادر يكي از سادات گردلي كه در آن منطقه باغ‌دار بود رفتم و قضيه‌ی اينكه چطور اين منطقه به تصرف آن‌ها درآمده را از او سئوال كردم و آن شخص كه «مير سهو شفايي» نام داشت گفت كه اين منطقه در گذشته متعلق به طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب بود كه به علت درگیری با خوانين وقت و کوچ از این منطقه ديگر به اين اینجا نيامدند و بزرگان و اجداد ما آن را از طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب خريداري نمودند كه قباله آن بر روي يك تكه سنگ به ابعاد 5/1 در 2 متر در زير درخت گردويي نوشته شده است. صبح آن سنگ را مشاهده کردم آن قباله مربوط به 185 سال پيش مي‌باشد.

از تمامي‌شما جوانان طايفه‌ي تاج‌الدّين طيّب مي‌خواهم اگر اين فرصت را پيدا كرديد حتماً به منطقه‌ي سبز مير برويد و آن منطقه زيبا را از نزديك تماشا كنيد.

در آخر از آقايان محمود طيّب و نصراله طيّب بابت اينكه اين همت را به خرج داده و در راستای اعتلای نام طايفه‌ی تاج‌الدّين طيّب زحمات فراوانی را کشیدند تشكر و قدر داني مي‌كنم.

همچنین از تمامي‌فاميل و بستگان و بزرگان كه من را در جمع‌آوري اين مطالب كمك كردند سپاس‌گزاري مي‌كنم.

برادر كوچك شما:

امين عباسي‌زاده

تاريخ تكميل شجره‌نامه : 17/02/1392 خورشیدی. سوق.